Rododendron correct snoeien, bemesten en planten
Inhoudsopgave
Hoe wordt de rododendron correct geplant?
Bij het planten van rododendrons moet goed worden nagedacht over de standplaats, want de standplaats bepaalt of de sierstruiken gedijen of afsterven. Het kiezen van een rododendron is een weloverwogen beslissing. Op zijn plaats mag de struik jarenlang niet gestoord worden en moet hij zich tegelijkertijd kunnen ontwikkelen. Overdreven verplanten is bij rododendrons niet aan te raden en mag alleen in noodgevallen gebeuren. Bijna alle soorten en variëteiten voelen zich thuis in de koele halfschaduw. Het mag niet te donker zijn, anders ontbreekt het bloeiplezier. De groenblijvende bladverliezende heesters zijn geschikt voor de noordkant van het huis, schaduwrijke patio's of voor beplanting onder grotere bomen. Het jaarrond gebladerte geeft ze een windbreker die ze beschermt tegen uitdrogende winden. Als voormalige bosbewoners zijn ze gewend aan humusrijke, gelijkmatig vochtige bodems in een zuur milieu. Aangezien zure gronden zelden in tuinen voorkomen, wordt de plantplaats voorbereid. Het planten gebeurt bij voorkeur in het voorjaar. Najaarsbeplanting kan door vorst worden beschadigd. Het plantgat moet ten minste drie tot vier keer zo groot zijn als de kluit. Zware, dichte gronden moeten een laag grind op de bodem hebben om voor de nodige afwatering te zorgen. De waterafvoer kan worden gecontroleerd door een kan water in het plantgat te gieten. Het water moet niet stilstaan, maar snel wegsijpelen.
Als vulmateriaal dient humusrijke blad- en naaldcompost, turf of veengrond, waaraan een derde tuinaarde wordt toegevoegd. Hoewel rododendrons afhankelijk zijn van voldoende vocht, moet wateroverlast worden vermeden. Wat de pH-waarde betreft, zijn er nu kalktolerante "Inkarho" rododendrons die zonder veel maatregelen in een normale tuingrond groeien. Laat de kluit voor het planten goed weken in een waterbad. Als er geen luchtbellen meer opstijgen, wordt de kluit geplant. Dichte wortelkluwens worden opengebroken of opengesneden met een mes of schaar. Let er bij het inbrengen van de kluit op dat deze gelijk ligt met het grondoppervlak. Het planten nadert zijn einde door de grond goed aan te drukken en royaal water te geven. Breng ten slotte een 3 cm dikke mulchlaag van stukjes schors aan om de grond te beschermen tegen uitdroging en verdamping.
Hoe wordt de rododendron verplant?
Verplanten wordt alleen aanbevolen voor jongere planten, waarbij elke verplanting een gevaar inhoudt en in geen geval de regel mag worden. Als u vroegtijdig de noodzaak van verplanten voorziet, worden jonge rododendrons in het voorjaar met een spade rond gestoken. De volgende maanden worden de planten vochtig gehouden en vormen ze nieuwe vezelige wortels. In de herfst worden de struiken verplaatst naar een nieuwe standplaats met vergelijkbare kenmerken. Als de rododendron al meer dan tien jaar op zijn plaats groeit, is verplanten niet meer raadzaam. Meer over rododendron verplanten.
Hoe wordt de rododendron correct verzorgd?
Als groenblijvende bosplanten zijn rododendrons gewend aan een gelijkmatige bodemvochtigheid. Hoe zonniger de plaats, hoe meer water de struiken nodig hebben. Tijdens de zomermaanden wordt het regelmatig besproeien van het bodemoppervlak met regenwater de regel. Tijdens langere warme perioden koelt het sproeien in de ochtend het gebladerte af en verhoogt het tegelijkertijd de luchtvochtigheid. Jaarlijks wordt de mulch onder de struik vernieuwd. Het leggen van schors of naalden bovenop vermindert de bodemverdamping en voorkomt dat de bovenste, ondiepe plantenwortels oververhit raken. Als schorssnippers worden gebruikt, wordt vóór het aanbrengen een stikstofhoudende meststof toegevoegd. Bij de afbraak van deze mulchmaterialen wordt stikstof verbruikt en aan de bodem onttrokken. Deskundigen noemen dit effect "stikstofblokkade".
Bemest met speciale meststof voor zuurminnende veenplanten in de periode van het voorjaar tot de nazomer. Deze speciale meststoffen hebben de eigenschap de pH-waarde te verlagen en aangepaste voedingsstoffen te leveren. Indien beschikbaar vormen organische voedingsstoffen, bijvoorbeeld hoornspaanders of koemest, een tijdelijke bron van voedingsstoffen.
Hoe worden rododendrons tegen ongedierte beschermd?
Als rododendrons kwakkelen in hun ontwikkeling, kan een verkeerde standplaatskeuze een reden zijn. Bleekgroene bladeren met donkere nerven wijzen op kalkchlorose en een te hoge pH-waarde van de grond. Als eerste tegenmaatregel wordt ijzerbemesting aanbevolen. Als de bladeren geel worden, moet de grond worden ververst of verrijkt met zure grond. Ongedierte zijn de grote lapsnuit- of taxuskevers, die zich laten zien door de bladeren in een "inham" op te eten. Natuurlijke tegenhangers zijn nematoden, die worden toegepast als nuttige insecten. Ongunstige locaties bevorderen schimmelinfecties zoals grauwe schimmel, echte meeldauw of bladvlekkenziekte.
Hoe wordt de rododendron correct gesnoeid?
Snoeien is nauwelijks nodig voor de langzaam groeiende rododendrons. Alleen als de scheuten ziek, dood of bevroren zijn, worden ze teruggesnoeid. Zeer dichte struiken moeten worden uitgedund om licht in de kronen toe te laten. Snoeien moet ook gebeuren om nieuwe scheuten te stimuleren. Belangrijker dan snoeien is het uitbreken van verwelkte bloeiwijzen.
Hoe wordt de rododendron vermeerderd?
Zaadvermeerdering van rododendrons is nauwelijks mogelijk, omdat de planten met elkaar kruisen. Praktischer zijn stekken in de late zomer of enten in de winter.
Hoe wordt de rododendron gebruikt?
Rododendrons zijn onmisbare en populaire bloeiende struiken in de tuincultuur. Ze inspireren met een enorm kleurenpalet in een breed scala aan groeihoogtes. Compacte dwergvormen zijn geschikt voor rotstuinen of kleinere beplantingen tussen naburige heesters. Hogere vormen kunnen worden gecombineerd in heesterborders of prachtig als alleenstaande struik.
Wanneer bloeit de rododendron?
Afhankelijk van het ras begint de bloeitijd van rododendrons in het vroege voorjaar en eindigt in de vroege zomer. Afhankelijk van het weer is een herbloei in de zomer soms mogelijk.
Is de rododendron giftig?
Rododendrons behoren tot de giftige planten. Het eten van delen van de plant leidt tot milde of ernstige vergiftigingsverschijnselen, afhankelijk van de dosis. Het dragen van handschoenen wordt aanbevolen bij onderhoudswerkzaamheden.
Verdere informatie
Elk voorjaar worden tuinen en parken ondergedompeld in een zee van kleur. De reden hiervan zijn de indrukwekkende rododendrons van het gelijknamige plantengeslacht. Er zijn meer dan 1000 soorten, waarvan de meeste op het noordelijk halfrond voorkomen. Ze groeien als dwergstruiken in het Arctische noorden tot boomachtige in warm Zuidoost-Azië. Op onze breedtegraden zijn bergwandelaars bekend met het harige alpenroosje (Rhododendron hirsutum) en het roestbladige alpenroosje (Rhododendron ferrugineum) als twee inheemse rododendronsoorten. Deze laatste is ook bekend onder de naam gewone alpenroos. De meeste rododendrons in tuinen of openbare parken zijn hybriden en kruisingen van Oost-Aziatische oorsprong. In grotere parken zijn ze moeilijk te missen als bloeiende struiken, ook al zijn ze veeleisender dan andere houtachtige planten. De oorspronkelijke wilde soorten van de talrijke tuinhybriden groeien in hun oorspronkelijke habitat in loof- en gemengde bossen als ondergroei. De bodem van deze bossen is gelijkmatig vochtig, humusrijk en bevat geen kalk. Op geschikte plaatsen kunnen ze uitgroeien tot grote struiken en uitzonderlijk oud worden, afhankelijk van hun afkomst. In rododendrontuinen zijn sommige exemplaren meer dan 100 jaar oud.
De botanische geslachtsnaam Rhododendron komt uit het Grieks en betekent rozenboom. Er is geen enkele verwantschap met de echte roos, want rododendrons behoren tot de heidefamilie (Ericaceae). De botanische naam werd overgenomen in het Nederlands en staat tegenwoordig ook voor de azalea's. Deze groep rododendrons werd vroeger als een apart geslacht vermeld.
Rododendronhybriden worden ingedeeld in groepen die worden onderscheiden naar afstamming en bepaalde plantenkenmerken. Voor de tuincultuur zijn de groenblijvende rododendrons (met Catawbiense, Caucasicum- Ponticum, Williamsianum en Yakushimanum hybriden), alsmede talrijke tuinazalea's (b.v. de bladverliezende Knap Hill hybriden) het belangrijkst.
Rododendrons groeien gewoonlijk zeer langzaam en bereiken pas na vele jaren hun uiteindelijke grootte. De meeste rododendrons zijn groenblijvende, zelden bladverliezende bloeiende struiken. Zowel de groeihoogte als de bladeren verschillen van soort tot soort. De meeste rododendrons hebben donkergroene bladeren van langwerpige tot ovale vorm in afwisselende opstelling. De bladranden zijn vaak naar beneden gebogen. Sommige soorten hebben een licht tot roodachtig vilt op de bladeren, dat de bladeren in het voorjaar tegen de zon beschermt en later verdwijnt. Het kleurenpalet van de bloemen laat niets te wensen over. Het kleurenspectrum gaat van zuiver wit tot geel, roze, rood en blauwpaars.
Wie voor rododendrons kiest, kiest voor lang en trouw bloeiplezier. De struiken groeien relatief langzaam, maar ze worden van jaar tot jaar mooier en kunnen heel oud worden. Als je ze de juiste ruimte geeft, hoef je nauwelijks te investeren in de verzorging.