Laurierkers verzorgen
Inhoudsopgave
- Laurierkers planten
- Laurierkers verzorgen
- Laurierkers bemesten
- Laurierkers vermeerderen
- Verdere informatie
Hoe wordt de laurierkers correct geplant?
Allereerst is er de kwestie van de locatie. In het geval van een solitairbeplanting of het streven naar een vormsnoei, kan de standplaats daadwerkelijk worden gekozen. Voor een haagbeplanting is de plaats meestal vooraf bepaald. Aan de positieve kant - laurierkers kan bijna overal staan. Plaatsen met zon of schaduw, zand- of kleigrond, fris of droog - laurierkers groeit werkelijk bijna overal, tenzij u in de tuin te maken heeft met wateroverlast. Een windscherm is een voordeel, omdat ijzige wind in de winter de scheuten kan doen uitdrogen.
De laurierkers wordt bij voorkeur in het voorjaar geplant. Latere data zijn ook mogelijk, maar dan moet meer water worden gegeven. Planten in de herfst is ook mogelijk, maar niet aan te bevelen in een guur klimaat. Door zijn wintergroene blad is de laurierkers gevoelig voor kale vorst en de felle winterzon. In de eerste winter zijn de planten zelden goed genoeg geworteld, zodat verse herfstbeplantingen van de laurierkers bij ongunstige weersomstandigheden schade kunnen oplopen.
Voor het planten wordt de grond diep losgemaakt. Graaf daartoe een plantgat dat twee tot drie keer zo groot is als de kluit. Als de grond erg zanderig of erg droog is, is het de moeite waard de uitgegraven grond te mengen met compost of humus. Het organisch materiaal zal binnen een jaar worden afgebroken, maar het verbetert de toevoer van voedingsstoffen en water tijdens de groeifase. Extra voedingsstoffen voor het planten in het voorjaar kunnen worden toegevoegd door een handvol hoornschilfers toe te voegen.
Zorg er bij het planten voor dat de kluit gelijk ligt met het grondoppervlak. Te diep planten kan leiden tot rot en houtschade aan de basis van de laurierkers. Na het planten van de laurierkers, wordt de wintergroene struik gegoten. Het is gunstig om schorsmulch rond de planten aan te brengen. Het onderdrukt kiemende wilde groei en houdt vocht in de grond.
De plantafstand voor een haag is afhankelijk van de soort. Voor krachtige en hoge soorten worden één tot twee planten per strekkende meter aanbevolen; voor compactere en traag groeiende soorten worden twee tot drie struiken per strekkende meter aanbevolen.
Hoe wordt de laurierkers correct verzorgd?
De laurierkers wordt beschouwd als zeer weinig veeleisend, wat betekent dat er nauwelijks verzorging nodig is. Regelmatig water geven is alleen nodig in de groeifase. Later zullen de wortels van de laurierkers zich in diepere bodemlagen hechten. Alleen bij grote droogte of vóór lange vorstperioden is het raadzaam meer water te geven. Hoewel de laurierkers als zeer robuust wordt beschouwd, verdampt het grote, groenblijvende gebladerte veel water. Zonder extra water geven, droogt de plant uit, worden de bladeren bruin en sterven hele delen af.
Hoe wordt de laurierkers gesnoeid?
De laurierkers is ongecompliceerd als het op snoeien aankomt, want hij verdraagt snoei zeer goed. Als de struik voldoende ruimte krijgt om op natuurlijke wijze te groeien als solitair of in groepen van struiken, hoeft hij niet te worden gesnoeid. Dit is anders bij haagbeplantingen of in formele tuinen. Bij een haag is een uniforme aanblik belangrijk, wat alleen kan worden bereikt door de haag te snoeien.
Het snoeien gebeurt jaarlijks vanaf eind juni, wanneer de hoofdgroei ten einde loopt. De jaarlijkse nieuwe groei kan tot 40 cm worden. Grootschaliger snoeien is mogelijk met een snoeischaar tot eind februari op vorstvrije dagen. Zelfs takken die enkele centimeters dik zijn, zullen graag opnieuw uitlopen. Voor het snoeien wordt een handheggenschaar aanbevolen, omdat gemotoriseerde snijmessen het gebladerte uitrafelen en bruin verkleurende sneden achterlaten.
Ervaren snoeiers plannen het snoeien op bewolkte dagen. Na het snoeien wordt het voorheen beschaduwde loof blootgelegd. In de felle zon zijn slechts enkele uren genoeg om brandwonden aan het gebladerte te veroorzaken. Rechte sneden zijn bijzonder wenselijk voor heggen. Als oriëntatie dient een geleidraad die langs de gewenste snijlijn wordt gespannen. Bij het snoeien van een haag kunnen zich heel wat stekken ophopen. Verwijdering dient te geschieden via een composteerbedrijf of in de groenbak. De grove bladeren horen niet thuis op de composthoop, omdat ze zeer langzaam afbreken.
Normaal volstaat een jaarlijkse snoeibeurt van de laurierkers. Soms groeit de plant in de loop van het jaar aanzienlijk meer, zodat een snoeibeurt in de herfst van september tot oktober nuttig kan zijn. Meer over het onderwerp laurierkers snoeien.
Wanneer bloeit de laurierkers?
De bloeiperiode van de laurierkers loopt van mei tot de zomer. De witte bloeiwijzen steken heel mooi af tegen de contrasterende donkere bladeren. Ecologisch gezien zijn ze echter omstreden omdat ze weinig stuifmeel ontwikkelen en insecten niet veel te bieden hebben. Bovendien dragen ze overvloedig vruchten en zaaien ze zich uit in de omgeving. Deze drang tot verspreiding brengt de laurierkers in de richting van neofieten, wier aanplant herhaaldelijk in twijfel wordt getrokken. Om wilde zaailingen te voorkomen, is het de moeite waard de bloemen weg te snijden voordat ze bloeien. Men onderdrukt de vruchtzetting en voorkomt ongecontroleerde zelfzaaiing.
Hoe wordt de laurierkers bij ziekte en ongedierte verzorgd?
Zo robuust als de laurierkers is in zijn groei, zo resistent is hij ook tegen ongedierte en ziekten. Fytosanitaire problemen worden meestal voorafgegaan door een mislukte keuze van de locatie. De laurierkers wordt relatief vaak aangetast door het bacterievuur. Dit is een schimmelinfectie die ronde gele tot bruinachtige vlekken op de bladeren veroorzaakt. Het bladweefsel sterft af en laat schraal gebladerte achter. De schimmel kan worden bestreden met in de handel verkrijgbare fungiciden.
Een andere plaag is de welbekende taxuskever. De larven leven in de grond en eten de wortels op. Opvallend zijn de inhamachtige vraatsporen van volwassen dieren op de bladranden. Het is bijna onmogelijk om de kevers te bestrijden. Larven daarentegen kunnen redelijk goed worden bestreden met biologische tegenhangers in de vorm van HM-nematoden.
Hoe wordt de laurierkers correct bemest?
Grote hoeveelheden meststoffen zijn niet nodig voor de laurierkers. Op zeer zanderige bodems is het de moeite waard compost rond de struiken of wat hoornmeel aan te brengen. Anders is bemesting alleen zinvol als de bladeren symptomen van een voedingsprobleem vertonen, bv. opvallende bladverkleuring.
Hoe wordt de laurierkers correct vermeerderd?
De vermeerdering van de laurierkers is eenvoudig, zoals al het andere. De zaden worden verkregen uit de rijpe vruchten in de herfst. Deze worden in zaaipotjes gezaaid en op een beschutte plaats in de volle grond gezet. Als koude kiemers hebben de zaden de koude van de winter nodig om hun remming om te ontkiemen te overwinnen.
Als alternatief kunnen kopstekken of stengelstekken dienen als teeltmateriaal. Ze worden geoogst van het hout van het vorige jaar en in vermeerderingssubstraat geplaatst. Op een lichte plaats, bij voorkeur onder stilstaande lucht, wortelen de scheuten binnen een paar weken tot volle wasdom. Jonge planten met wortels worden overgeplant in potten en verder opgekweekt.
Welke soorten laurierkers zijn er?
- In de afgelopen decennia zijn talrijke cultivars van de laurierkers ontwikkeld die zeer robuust zijn voor de plaatselijke tuincultuur.
- 'Rotundifolia' – Bijzonder grootbladige soort laurierkers
- 'Otto Luyken' – Oude en betrouwbare laurierkers soort met smalle langvormige bladeren
- 'Genolia' – Zuilvormige laurierkers – goed winterhard
- 'Etna' – Soort met markante, mooie takken
Verdere informatie
Bij groenblijvende zichtbescherming en hagen in de tuin gaat de keuze vaak tussen coniferen en laurierkersen (Prunus laurocerasus). Zo praktisch als coniferen zijn, zo sober zien ze er op lange termijn uit. Klassieke bladeren zijn visueel aantrekkelijk en zien er levendig uit. Dit verklaart dan ook de grote populariteit van de laurierkers. De houtige plant behoort tot het geslacht Prunus, waartoe ook pruimen en kersen behoren.
De oorspronkelijke soort is afkomstig uit het Nabije Oosten en werd lange tijd beschouwd als enigszins vorstgevoelig. Tegenwoordig zijn er talrijke cultivars en variëteiten voor de tuin die zo robuust zijn dat ze zich gemakkelijk verspreiden en soms zelfs neofieten worden genoemd. De laurierkers is een groenblijvende heester. De afgeronde bladeren blijven ook in de winter aan de struik en vormen zo het hele jaar door een goede zichtbescherming. Het loof kan alleen problematisch worden als strenge kale vorst en koude winden vorstschade aanrichten. Niettemin is de laurierkers een aan te bevelen en ongecompliceerde plant voor de tuin.
