Forsythia correct snoeien, vermeerderen en planten
Inhoudsopgave
Hoe wordt de forsythia correct geplant?
Als u de keuze heeft, moet forsythia zoveel mogelijk in de zon worden geplant. Ze tolereren ook halfschaduw. Op deze plaatsen ontwikkelt hun groei zich met een losse kroon en blijft de overvloed aan bloemen achter. Er is nauwelijks grond waarin de bladverliezende heesters niet zouden groeien. Elke normale tuingrond die niet extreem droog of nat is, is geschikt als substraat. Op kalkrijke bodems kan het gebeuren dat de bladeren geel verkleuren in de vorm van kalkhoudende chlorose.
Potplanten kunnen het hele jaar door geplant worden, waarbij het najaar en het voorjaar zich nog steeds als plantmomenten bewezen hebben. De struiken krijgen een afstand van minimaal 2 meter tot de dichtstbijzijnde buur. Als de grond droog is, wordt het gat iets groter gegraven en gevuld met compost. Droge wortelballen worden voor het planten gedrenkt in een emmer met water en vervolgens niet dieper in de pot geplant dan voorheen. Omringende schorsmulch vermindert de verdamping van de bodem en onderdrukt concurrerende begroeiing. Als mulch visueel te saai is, kunt u de bloeiende struiken onderplanten met kruidachtige bodembedekkers. Forsythia beschouwt de ondergroei niet als wortelconcurrentie en maakt van het geheel een mooi gezicht. Als bodembedekkende buren zijn lievevrouwebedstro (Galium odoratum), vergeet-mij-nietje (Omphalodes verna), schaduwkruid (Pachysandra terminalis) of kleine maagdenpalm (Vinca minor) aan te bevelen. Voorjaarsbloeiende bollen (bijvoorbeeld narcissen of tulpen) kunnen de basis van de struik visueel verrijken.
Hoe wordt de forsythia verzorgd?
De fleurige voorjaarsbloeiers stellen de tuinier niet voor onoplosbare taken. Water geven is alleen nodig bij extreme droogte. Als ze te lang of te veel watergebrek hebben, heeft het tekort een negatief effect op de bloei in het volgende jaar.
De struiken zijn tevreden met de voedingsstoffen uit de grond. Wilt u toch iets goeds doen voor de forsythia, geef de planten dan een paar handenvol rotte compost op de boomspiegel.
Hoe wordt de forsythia gesnoeid?
De forsythia komt echt tot leven met haar bloemen. Zonder verjonging verouderen ze en verliezen ze in de loop der jaren hun bereidheid om te bloeien. Minstens om de drie jaar worden na de bloeiperiode in april oudere scheuten weggeknipt en wordt de struik gesnoeid. Uit de oude, meestal kromme takken ontspruiten jonge scheuten in het midden of ondergedeelte naar boven. Boven deze jonge scheuten worden de oude takken afgeknipt. Na de snede wordt de kracht van de wortel automatisch naar de meer vitale jonge scheuten geleid. Radicaal snoeien is ook mogelijk, vooral in het geval van onverzorgde struiken die lange tijd niet zijn gesnoeid.
De aantrekkelijk bloeiende heesters zijn zeer eenvoudig te vermeerderen. Daarom zijn ze meestal goedkoop te verkrijgen. Bijna alle soorten kunnen worden vermeerderd door half verhoute groene stekken voor de zomer of door stokken in de herfst. Stekken wortelen binnen enkele weken. Stengels worden in de herfst gesneden, in een pot met zand gedaan en in het bed gezonken. In het voorjaar ontkiemen ze en vormen ze wortels.
Ziekten en plagen treffen de forsythia zelden. Als ze lijden, wordt dit meestal voorafgegaan door een ongeschikte standplaats. In vochtige zomers verschijnt er echte meeldauw op de bladeren met zijn witte schimmelgroei. Gedroogde scheutpunten wijzen op monilia. Dit is een schimmelziekte die vaker voorkomt bij zure en sierkersen en minder vaak bij de forsythia. Verdere infecties kunnen worden bedreigd door honingzwam en forsythia-gal. Als dierlijk ongedierte dienen taxuskevers en bladluizen genoemd te worden. Vogels zijn misschien geen ongedierte, maar ze houden wel van de knoppen.
Hoe kan de forsythia gebruikt worden?
Bloeiende forsythia struiken schitteren prachtig in het voorjaar. De bloemenpracht is bijna niet te overtreffen, waardoor de onderhoudsvriendelijke heesters na de winter al snel de eerste echte blikvangers worden. Als typische bloeiende en sierheesters verrijken ze perken. Door hun geringe hoogte is er in kleinere tuinen altijd wel een passende plaats te vinden. Ze fungeren als een groep bomen in drieën, verrijken heesterborders, dienen als border in bloeiende heggen en maken indruk solitair. Voor muren en bakstenen muren komt het felle geel van de lentebloemen nog meer tot zijn recht. Dankzij hun niet veeleisende aard kan forsythia worden gebruikt voor het planten van taluds.
Voor alle forsythia geldt dat ze na de bloei het hele jaar door in hun groene blad blijven. Daarom is het de moeite waard om erover na te denken om ze te combineren met laat bloeiende planten. Door de onderbeplanting met vaste planten ontstaat er een kleurenspel tussen de struik en het bloeiende kreupelhout. In de winter afgeknipte forsythiatakken, die in de vaas worden gezet, zijn enorm populair. Ze bloeien in de woonkamer en brengen een eerste voorproefje van het komende voorjaar.
In de Chinese geneeskunde zijn de vruchten van de hangende forsythia (Forsythia suspensa) een remedie voor het hart, de galblaas en het zenuwstelsel en worden ze gebruikt om infecties en ontstekingen te behandelen.
Is de forsythia giftig?
De forsythia wordt als licht giftig beschouwd. De consumptie van plantendelen leidt in grotere hoeveelheden tot misselijkheid, buikpijn en diarree.
Verdere informatie
Als de lentezon het eerste groen tevoorschijn tovert, stralen tuinen op veel plaatsen knalgeel. Verantwoordelijk is de forsythia, die zijn naam eer aan doet. Er zijn ongeveer 10 verschillende forsythia soorten bekend. Hun thuisland is voornamelijk Oost-Azië, van China, Korea tot Japan. Slechts één soort (Forsythia europaea) komt uit Zuidoost-Europa en komt voor in Albanië en voormalig Joegoslavië. Deze vorm is echter vrij onbekend in de lokale tuincultuur. Botanisch gezien is de forsythia verwant aan olijfbomen, aangezien beide behoren tot de olijffamilie (Oleaceae). De bloeiende struiken van de lente zijn vernoemd naar een bekende Engelse tuinman en lid van de voorbereidende organisatie van de huidige Royal Horticultural Society (RHS) in Engeland. Hoewel William Forsyth de naamgenoot was, heeft hij zijn hele leven de introductie van de boom in de tuincultuur nooit meegemaakt.
De forsythia is een bladverliezende heester, die zelden hoger wordt dan 3 meter. Jongere planten vertonen aanvankelijk een opgaande groei. Naarmate ze ouder worden, neigen ze te verzwaren en krijgen ze een overhangende groei. Wat opvalt is hun groeigedrag, dat overeenkomt met basitonia (schieten en vertakken vanuit het lager gelegen gebied en oud hout) en mesotonie (schieten en vertakken vanuit het middenhout en ouder hout). Opstaande jonge scheuten ontwikkelen zich uit zogenaamde "slapende ogen" of slapende knoppen. Ze verschillen in hun olijfgroene kleur van het oudere bruingele hout. De schors van het oude hout is ook bedekt met kurkwratten of schorsporiën, die wetenschappelijk lenticellen worden genoemd en verantwoordelijk zijn voor de gasuitwisseling. De bladeren van de forsythia, die geheel of gedeeltelijk getand zijn, staan tegenover elkaar op de takken. Voordat ze verschijnen, staat de struik in het vroege of midden van de lente in volle bloei. De felgele fleur bestaat uit 4 steelachtige bloemen met smalle buisjes. Hoewel ze uitbundig bloeien en als ecologisch waardevol kunnen worden beschouwd, bieden ze weinig stuifmeel aan insecten die nectar verzamelen. Op droge en kale standplaatsen kan een herfstkleur in de richting van gele of violette tinten worden waargenomen.
In de tuincultuur zijn dit hybriden en variëteiten van de soorten Forsythia suspensa en Forsythia viridissima. Ze worden vermeld onder de hybride aanduiding Forsythia x intermedia.