Blauwe honingbes correct snoeien en vermeerderen
Inhoudsopgave
Hoe wordt de blauwe honingbes op de juiste manier geplant?
Blauwe honingbessen kunnen worden omschreven als standplaattolerant. Zowel zon als halfschaduw zijn aangenaam voor de wilde vrucht. Het gedijt gewillig onder andere struiken in groepen of solitair. De bodemvereisten zijn net zo sober. Elke normale tuingrond is geschikt voor de teelt van blauwe honingbessen. Zeer lichte gronden worden vóór het planten gemengd met compost en zware kleigronden worden belucht met zand of grind. Natuurlijk draagt een vruchtbare humusrijke bodem bij aan een betere oogst. Wat de pH betreft, zijn lichtzure bodems ook acceptabel. Door hun compacte formaat kunnen de heesters goed in een pot op het terras gebruikt worden. Neem een vorstbestendige pot van keramiek met een diameter van minimaal 50 centimeter. Over het afwateringsgat worden enkele potscherven gelegd zodat het overtollige water kan weglopen. Als substraat wordt potplantaarde gebruikt. Als alternatief kan ook potgrond worden gebruikt, mits deze met geëxpandeerde klei of zand iets meer doorlatend wordt gemaakt.
De winterharde struik kan zowel in het voorjaar als bij voorkeur in het najaar worden geplant. Met een beetje geluk kan de eerste oogst al in het voorjaar worden verwacht. De situatie is anders bij kweken in een pot, die in het voorjaar wordt geplant. Blauwe honingbessen worden meestal als potplant in speciaalzaken aangeboden. Droge wortelkluiten worden voor het planten geweekt in een waterbad totdat er geen luchtbellen meer opstijgen. De struik wordt diep genoeg in het plantgat geplant, zodat de kluit gelijk ligt met het grondoppervlak. In de tuin staan de struiken 1 tot 1,5 meter uit elkaar. Na het planten wordt rondom het hout gemulcht. De laag blad- of schorshumus beschermt tegen kiemende wilde groei en houdt de grond langer vochtig. Blauwe honingbessen zijn zelfbestuivend en hebben geen tweede bestuiver nodig. Het is de moeite waard, omdat de ervaring heeft geleerd dat de fruitopbrengsten hoger zijn.
Het verplanten van de blauwe honingbessen is mogelijk tijdens de rustperiode van de late herfst tot het vroege voorjaar. In de kuipcultuur wordt minimaal om de 5 jaar een bodemwissel aanbevolen.
Hoe wordt blauwe honingbes correct verzorgd?
De verzorging verschilt nauwelijks van ander zachtfruit. Water geven is alleen nodig in zeer droge periodes. Er mogen wat meer voedingsstoffen in zitten. Voor het ontkiemen wordt compost rond de plant verdeeld. Voor mulch heeft verrotte bladcompost de voorkeur boven pure schors. Het stimuleert het bodemleven en er komen extra voedingsstoffen bij. In de kuipcultuur groeien de planten los van de bovengrond. Ze zijn afhankelijk van voedingsstoffen en water. Een regelmatige controle van de bodemvochtigheid spreekt voor zich.Bij de bemesting krijgen de planten in het voorjaar hoornkrullen of een speciale meststof voor bessen. Blauwe honingbessen krijgen de eerste meststof als ze ontkiemen en een tweede nadat het fruit is gerijpt in de vroege zomer. Blauwe honingbessen in de pot zijn voldoende winterhard. Bij strenge vorst kan het echter geen kwaad om de potten in te pakken. Het risico op wortelbevriezing wordt aanzienlijk verminderd.
Hoe kann de blauwe honingbes gebruikt worden?
Blauwe honingbessen lijken erg op bosbessen, alleen dragen ze veel eerder in het jaar vruchten. Ze rijpen zelfs eerder dan aalbessen of kruisbessen. Uw opbrengsten zijn geringer, omdat de vruchten kleiner zijn en maar een paar dagen houdbaar. Ze zijn uitstekend geschikt voor verse consumptie. Ze worden verwerkt tot jam, compotes, moes of sap. Blauwe honingbessen verrijken de ochtendmuesli als ingrediënt dat vitamine C bevat. De vruchten kunnen net als andere bessen worden ingevroren en dus voor een langere peiode worden bewaard.
Opgemerkt moet worden dat blauwe honingbessen een van de weinige kamperfoelie is, die geschikt is voor consumptie. De meeste andere broers en zussen bevatten giftige ingrediënten en zullen bij inslikken tot vergiftigingsverschijnselen leiden.
Welke soorten zijn er?
Ondertussen zijn er een paar soorten van de blauwe honingbes, hoewel de veredeling pas enige tijd gericht is. Qua smaak en vruchtgrootte zijn er nog geen grote verschillen tussen de soorten. Soorten zoals Amur, Maitop, Maistar, Eisbär, Fialka, Larissa, Mailon of Morena zijn het vermelden waard.
Meer informatie
Een bijzondere maar weinig bekende wilde vrucht is de blauwe honingbes, botanisch gezien een van de bijna 190 kamperfoelie (Lonicera) uit de kamperfoeliefamilie (Caprifoliaceae). Haar thuisland is het verre Kamtsjatka, de Koerilen-eilanden en Oost-Siberië. Daarom werd de soort Lonicera kamtschatica genoemd. Nader onderzoek heeft aangetoond dat het meer dan vergelijkbaar is met de inheemse blauwe kamperfoelie (Lonicera caerulea). Beide soorten zijn in de botanische naamkunde samengevoegd tot Lonicera caerulea, of u kunt het onderscheid nog steeds zien als een ondersoort Lonicera caerulea var.kamtschatica. Blauwe honingbessen zijn ook bekend als Siberische bosbessen, blauwe honingbessen of kamchatka kamperfoelie. Ze onderscheidt zich van haar broers en zussen doordat haar blauwe vruchten eetbaar zijn. De meeste kamperfoelie zijn sierplanten en zijn ook giftig. Hun plantendelen zijn daarom in geen geval geschikt voor consumptie.
De blauwe honingbes is een op bladverliezende heester met een vertakte groei van 1 tot 2 meter hoog. Het is zeer robuust en extreem winterhard vanwege het koude klimaat. Op de scheuten zijn eivormige bladeren tegenover elkaar gerangschikt. De roomwitte bloemen gaan vroeg in het voorjaar open. Tijdens de bloeiperiode is de struik zeer decoratief. Blauwe vruchten rijpen binnen twee maanden. De vrucht rijpt al in mei en juni.
Blauwe honingbessen zijn niet erg bekend in Midden-Europa, hoewel ze een goed alternatief zijn voor gecultiveerde blauwe bessen. Ze groeien in barre en koude klimaten, maar ook op normale bodems, daar waar de meer bekende bosbessen het moeilijk hebben. Hun vroege oogsttijd betekent een waardevolle verrijking in de wilde boomgaard.De vruchten hebben een licht aromatische, zoete smaak. Qua ingrediënten zijn ze net zo rijk aan vitamine C als bosbessen.
